Wyjaśnienie dla nauczyciela
Coraz więcej młodych ludzi jest zafascynowanych i oddanych poznawaniu, dokumentacji i popularyzacji żywej, autentycznej, niestylizowanej muzyki i sztuki wsi, a także śpiewu i tańca tradycyjnego. Niektórzy jeżdżą na wieś, ucząc się u wiejskich muzykantów w zamian za pomoc w polu czy gospodarstwie. Inni przeszukują archiwa, odczytując stare zapisy nutowe.
Podstawa programowa
- uczeń wykazuje się znajomością i dokonuje charakterystyki: muzyki ze względu na jej rodzaj (wokalna, instrumentalna, wokalno-instrumentalna, artystyczna, rozrywkowa, ludowa oraz do wyboru: sakralna, filmowa, teatralna i inne);
- poznaje przykłady muzycznej twórczości ludowej, obrzędy, zwyczaje, tradycje swojego regionu;
- poznawanie lokalnego folkloru muzycznego i jego twórców, w miarę możliwości współtworzenie kultury regionalnej w powiązaniu z instytucjami zajmującymi się upowszechnianiem kultury i sztuki;
- zapoznaje się z twórczością artystów w obrębie „małej ojczyzny”;
- śpiewa ze słuchu lub/i z wykorzystaniem nut (w zespole, solo, a cappella, z akompaniamentem) minimum 10 różnorodnych utworów wokalnych w roku szkolnym: piosenki z repertuaru dziecięcego, młodzieżowego, popularnego i ludowego;
Pytania do rozmowy z uczniem po wykonaniu ćwiczenia:
- Jakie zaobserwowałeś w swoim otoczeniu elementy sztuki ludowej?
- Czy sztuka ludowa jest atrakcyjna?
- Dlaczego dawniej ludzie na wsiach tworzyli sztukę?
- Kto zajmował się tworzeniem instrumentów?
